Człowiek jest określoną jednostką psychofizyczną. Podstawą dla psychiki jest strona fizyczna, a szczególnie układ nerwowy, ale z kolei psychika wpływa na funkcjonowanie strony fizycznej,

jej reakcje, sposób poznawania i odzwierciedlania otaczającego świata itp. Aby organizm ludzki mógł poprawnie funkcjonować, musi między nim a środowiskiem zachodzić stała równowaga. Tę stałą równowagę zapewnia układ nerwowy, będący podstawo­wym mechanizmem utrzymującym właściwe stosunki zewnętrz­ne organizmu z otoczeniem, jak i wewnętrzne w samym organiz­mie.

Wewnątrz organizmu też musi być utrzymana równowaga po­między poszczególnymi stanami zmieniającymi się pod wpływem różnorodnych czynników. Polega ona na utrzymaniu prawie na stałym poziomie określonych funkcji niezależnie od zmian ze­wnętrznych. Dzięki temu organizm może utrzymać temperaturę ciała na tym samym poziomie 36,6°C niezależnie od temperatury otoczenia. Jeśli temperatura otoczenia wzrasta, co może spowo­dować wzrost temperatury ciała, to organizm uruchamia we­wnętrzne procesy wyrównawcze, np. wzmożone wydzielanie po­tu powodujące oziębienie ciała. Tę stabilność wewnątrz organiz­mu i możliwość wprowadzenia równowagi w funkcjonowaniu po­szczególnych mechanizmów wewnętrznych B. W. Cannon nazwał homeostazą.

Poza zdolnością utrzymania równowagi wewnątrz organizmu, każda jednostka wykazuje również zdolność zachowania równo­wagi ze środowiskiem. Człowiek posiada zdolność nie tylko przy­stosowania się biernego, ale również przekształcania środowiska i przystosowania go do swoich potrzeb.