marzec 23rd, 2012 
admin Metoda najczęściej określana jest jako świadomie i konsekwentnie stosowany sposób postępowania, mający doprowadzić do osiągnięcia wybranego celu. Można więc mówić o metodach pracy, nauczania, postępowania prawnego czy administracyjnego.
Dobór metod nauczania wyznaczany jest specyfiką wykładanego materiału, wiekiem uczniów i ich możliwościami odbioru. .Metod nauczania jest wiele i zwykle są dzielone na trzy grupy: metody oparte na obserwacji, na słowie i działalności praktycznej uczniów.
W tym opracowaniu możemy tylko podać przykłady metod z poszczególnych grup, gdyż nie ma miejsca i czasu na to, aby omawiać wszystkie metody stosowane w nauczaniu. Jednak znajomość nawet wybranych metod pozwała na bardziej świadome ich stosowanie, co znakomicie zwiększa efektywność pracy zarówno nauczającego, jak i uczącego się. Jest to szczególnie ważne w pracy pielęgniarki, która przekazując różne wiadomości podopiecznemu powinna dążyć do tego, aby je nie tylko zapamiętał, ale i czynnie stosował.
Metody oparte na obserwacji to w pierwszym rzędzie pokaz, występujący zarówno w czasie demonstracji modelu lub czynności, jak i w czasie indywidualnych obserwacji zleconego zjawiska czy przedmiotu. Pokaz rzadko występuje w czystej formie, gdyż najczęściej towarzyszy mu wyjaśnianie słowne.
W czasie demonstracji operuje się jednym modelem, obrazem czy przedmiotem, a podczas obserwacji indywidualnej każdy uczeń lub grupa ma swoje modele, które analizują pod kierunkiem nauczyciela. Istnieją pewne sytuacje, gdy niezbędna jest demonstracja przed całą klasą. Należy do nich demonstrowanie czynności, które potem naśladują uczniowie. Każda czynność składa się z poszczególnych ruchów, których kolejność i sposób wykonania trzeba zapamiętać i opanować, aby móc dokładnie reprodukować. W takiej sytuacji pokaz ruchów jest powolny, aby uczniowie mogli je dokładnie zaobserwować i zapamiętać. W tym celu należy zapewnić wszystkim dobrą widoczność wykonywanych ruchów; jeśli jakiś ruch sprawia im trudność należy go kilkakrotnie powtórzyć. Przed demonstracją trzeba wyjaśnić, co będzie pokazywane i na co należy zwrócić uwagę. Na zakończenie pokazu należy polecić niektórym uczniom powtórzyć to, co zaobserwowali, aby sprawdzić, czy nie wkradły się błędy lub niedokładności w wykonaniu. Dobrze byłoby, aby kontrolę przeprowadzili sami uczniowie, gdy kontrolując innych, korygują własne obserwacje.
W celu udostępnienia uczniowi bezpośredniego kontaktu z nowym przedmiotem lub modelem dobrze jest mieć więcej niż jeden model, aby uczniowie w grupach mogli go również obserwować. Występuje wtedy indywidualna obserwacja z bliska kierowana przez nauczyciela, który zwraca uwagę uczniów na coraz to nowe elementy lub słucha ich pytań czy wypowiedzi na dany temat. Mając przedmiot przed oczyma, uczeń może znacznie lepiej zapoznać się z nim i wyodrębnić jego cechy. Przedmiot znajdujący się z daleka nie daje uczniom okazji do samodzielnego badania go. Odległość między uczniem a przedmiotem jest zbyt duża i nie można jej zmniejszyć, bo trzeba byłoby wyjść ze swego miejsca, a to mogłoby spowodować zamieszanie i zaburzyć normalny tok lekcji. Dając uczniowi przedmiot do ręki prowokujemy go do badań, zadawania pytań, formułowania wniosków, co nie zawsze jest możliwe przy pokazie dla całej klasy. Postępując w ten sposób przechodzimy do indywidualizacji w nauczaniu zbiorowym i dajemy każdemu uczniowi szanse wykorzystania swoich możliwości intelektualnych, zarówno zdolnemu, jak i słabemu. Po zapoznaniu się z przedmiotami należy dopilnować, aby uczniowie dane im przedmioty doprowadzili do stanu początkowego i w należytym stanie zwrócili nauczycielowi.
Metoda pokazu daje bardzo dobre wyniki w nauczaniu i tam, gdzie można ją stosować należy z niej korzystać w szerokim zakresie. Byłoby poważnym niedopatrzeniem dydaktycznym pomijanie jej z różnych powodów. Należy pamiętać o tym przy szerzeniu oświaty zdrowotnej.
Posted in