Pragnąc ułatwić uczniowi percepcję przekazywanych treści po­sługujemy się w procesie nauczania różnymi przedmiotami, które noszą nazwę pomocy dydaktycznych lub środków poglądowych.

Pomocami poglądowymi nazywamy przedmioty materialne do­starczające bodźców zmysłowych i pozwalające na lepsze pozna­nie ich.

Do pomocy poglądowych zaliczamy przedmioty natu­ralne, a gdzie nie jest to możliwe, modele przedmio­tów. W szkołach pielęgniarskich używa się wiele różnorodnych przedmiotów, jak np. zakonserwowane w formalinie narządy, pre­paraty mikroskopowe tkanek czy kościec naturalnej wielkości i inne. Do modeli należą fantomy do reanimacji, fantomy do ćwi­czeń pielęgniarskich (fantom noworodka i niemowlęcia), modele gipsowe lub z tworzyw sztucznych i wreszcie makiety-urządzenia wnętrz.

Oprócz przedmiotów naturalnych i ich modeli percepcję prze­kazywanych treści ułatwiają również obrazy, wykresy, tablice poglądowe i inne. Służą one do poznawania rzeczywistości, ale już w sposób pośredni i dlatego posługujemy się nimi wówczas, gdy w żaden sposób nie możemy zastosować przedmiotu naturalnego. Pomoce poglądowe działające na recep­tor słuchu nazywamy audytywnymi (nagrania magnetofonowe), na receptor wzroku wizualnymi (obrazy). Jeśli natomiast będą działać na oba receptory łącznie ? nazywamy je środkami audio­wizualnymi (film dźwiękowy). Do eksponowania obrazu, jak i dźwięku, każda szkoła powinna być wyposażona w rzutniki, magnetofony czy grafoskopy (rzutniki pisma).

Takie pomoce poglądowe, jak wykresy, zestawienia liczbowe, ryciny, rysunki schematyczne można wykonać samemu na taśmie celofanowej, a następnie eksponować je za pomocą grafoskopu. Dzięki rzutnikom można powiększać na ekranie małe obrazki i ob­serwować na nich wszystkie szczegóły istotne dla poznania przed­miotu.

Duże znaczenie dla ogólnego ujmowania zależności mają rysun­ki schematyczne, które nie zawierają zbędnych szczegółów, ale przedstawiają daną sytuację w sposób ogólny i ułatwiają wyod­rębnienie związków i zależności między poszczególnymi częścia­mi. Jeśli drogę przedstawiamy w postaci odcinka, wówczas ła­twiej możemy ją podzielić na odpowiednie części i ustalić zależ­ności między np. częścią drogi a przypadającą na tę część liczbą kilometrów. Nie ważne są szczegóły danej drogi, ale ważne są wy­stępujące między wielkościami zależności, które w sposób po­glądowy można przedstawić. Odcinek przedstawiający daną wiel­kość można dzielić na części i ustalać między nimi nawet związki pośrednie. Dzięki stosowanym rysunkom schematycznym uczeń przechodzi od konkretnego ujmowania przedmiotów do ujęć ab­strakcyjnych. To łączy się z rozwojem myślenia, które też nastę­puje od myślenia konkretno-wyobrażeniowego do abstrakcyjnego. A w procesie nauczania zależy nam na tym, aby rozwój umysłowy ucznia przebiegał w sposób naturalny, zgodny z kierującymi nim prawami.