Dychawica oskrzelowa zwana również astmą jest schorzeniem o charakterze alergicznym. Objawami jej są: prze­wlekły kaszel, nieżyty górnych dróg oddechowych, trudności w oddychaniu, okresowe napady duszności. W trakcie napadów duszności mogących trwać wiele godzin występuje gorączka, przyspieszenie tętna, sinica, ubytek masy ciała. U 30% chorych na dychawicę choroba występuje w pierwszych 10 latach życia. Częściej atakuje ona chłopców niż dziewczęta. Do zaostrzeń w przebiegu choroby dochodzi na skutek, np. dużej wrażliwości dziecka, niepokoju, obniżonej odporności nerwowej. Z tych wzglę­dów zaleca się często działanie psychoterapeutyczne.

Dzieci astmatyczne ujawniają tendencje neurotyczne, agresywność oraz niepokój, poczucie niepewności, bierność, sta­ny depresyjne i nadwrażliwość.

W postępowaniu wychowawczym istnieje konieczność podjęcia działań uświadamiających rodziców, bowiem ich reakcje na cho­robę są niepokojące i wpływają ujemnie na stan zdrowia dziecka. Należy prowadzić systematyczną pedagogizację rodziców korzy­stając z dostępnych materiałów. Rodzicom należy zwrócić uwagę, aby zajmowali się chorym dzieckiem, poświęcali mu dużo czasu, ale nie rozpieszczali go, lecz traktowali tak, jak inne dzieci. Nie powinni przesadnie ograniczać aktywności dziecka chorego, ale dobierać takie zabawy i czynności, aby dziecko mogło je wyko­nać bez uszczerbku dla swego zdrowia.

Ciągłe podkreślanie faktu, że dziecko jest chore, nie przyczy­nia się do jego dobrego samopoczucia i powoduje, że dziecko za­czyna nienawidzieć siebie i swojej choroby, a do tego nie należy doprowadzać.